Rianne's Blog-Dingdong

Dingdong

Rianne Cornelisse 20-06-2019
 
 
“O, je gaat echt weg?”
“Ja, Hendri*. Ik stop echt.”

Er volgt pijnlijke, net te lange stilte..

“Dat is goed, op één voorwaarde.”
“En dat is..?”
“Dat je de laatste keer een aardbeienslof van de banketbakker mee neemt.”

Zo gezegd, zo gedaan. Dingdong. Drie weken later sta ik met een aardbeienslof voor de deur en komt de geur van vers gezette koffie me tegemoet.

Ruim 2,5 jaar geleden kwam ik voor het eerst bij Hendri. Hij zat duidelijk niet op mijn komst te wachten. Ik trof een bozige jongeman, vol frustratie en weerstand. Hij noemde me de zoveelste hulpverlener. En waarom eigenlijk? Er was niks met hem aan de hand. De mensen in zijn gezin hadden een probleem, hij niet.
Ik ben vrij direct en deins niet terug voor een confrontatie, dus ik benoemde bij mijn vertrek wat ik zag: “Volgens mij zit jij écht niet op mijn komst te wachten. Dat wordt dan nog leuk, want ik geef echt niet zomaar op. Ik zie je volgende week.”
En zo gebeurde. Na een week stond ik dingdong weer op de stoep.  Week na week kwam ik terug. Tweeënhalf jaar lang.
Gezellige koffie-bezoekjes, pittige discussies, verwardheid, slappe lach, kletspraatjes over de hond, serieuze gesprekken over ziek zijn. 
Meerdere keren liep het zo hoog op, dat hij me de deur uitzette. Als hij me vroeg om te vertrekken en niet meer terug te komen, dan vertrok ik.
Maar na een week stond ik dingdong weer voor de deur en keer op keer mocht ik weer binnen komen.

Hendri weet het zelf goed te benoemen. “Soms kon ik je wel achter het behang plakken. Soms was ik het echt niet met je eens, maar vaak wist ik dat je gelijk had. Zo irritant. De eerste paar keren dat ik je de deur uit zette, vroeg ik me af of je terug zou komen. Maar iedere week stond je er weer. Soms kwam je terug op mijn actie, andere keren deed je alsof er niks gebeurd was. Dat was heel fijn. Ik durfde boos te worden, omdat ik wist dat je terug zou komen.”

Dit zijn de momenten in het werk waar ik gelukkig van word. Waar in de afgelopen 2,5 jaar de moed me regelmatig in de schoenen zonk en ik regelmatig dacht als de voordeur weer eens achter me dicht klapte: “Hoe kom ik hier ooit weer binnen?”
Maar zoals ik hem in het eerste gesprek verzekerde, gaf ik niet zomaar op. Elke week opnieuw dingdong.

En nu nemen we afscheid. Mijn collega neemt de begeleiding van mij over en daar heb ik het volste vertrouwen in.
De taart is op, we wensen elkaar het allerbeste en ik glimlach als de voordeur rustig achter me dicht gaat.

 * Dit is niet zijn echte naam.

Word jij de collega van Rianne? Kijk dan op www.werkenmetwaardering.nl voor vacatures bij jou in de buurt!

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers