Dilemma's

“Ze hebben gebeld, Rianne.” Ik herken haar stem en ik weet wat deze woorden betekenen.

Bijna een jaar ben ik betrokken bij echtpaar van Swieten. Meneer van Swieten heeft Alzheimer in een vergevorderd stadium. Voor de uitbraak van Corona bezocht hij de dagbesteding vier dagen per week. Ik zag hem niet zo vaak, het contact was vooral met zijn echtgenote. De keuze om hem toch in te schrijven in een verpleeghuis was loodzwaar voor haar. Het liefst hield ze hem altijd bij haar, maar diep van binnen besefte ze zich dat zij langzaam aan haar taks kwam. De gebroken nachten, de ongelukjes bij het toilet midden in de nacht, de dagelijkse zoektocht naar waar hij toch nu weer zijn kunstgebit neergelegd had. De laatste tijd gaat meneer van Swieten hard achteruit. Hij wordt steeds onrustiger thuis, begint aan nachtelijke wandelingen door de flat en is steeds minder mobiel. In de gesprekken die ik met mevrouw heb, gaat het steeds vaker over de komende opname. Wat een verdriet en moeite zie ik bij haar. Maar ze houdt zich sterk met de gedachte dat ze hem dagelijks zal bezoeken. Ze heeft immers niet voor niets haar scootmobiel-rijbewijs gehaald!

Maar dan is daar het moment dat de grote boze C ons land binnen komt walsen. Waar wij, nuchtere Veenendalers, eerst nog wat lacherig doen over dit ‘griepje’,  wordt het al snel serieuzer als de scholen dichtgaan, we plots thuis werken, maar ook de dagbestedingen hun deuren sluiten. Met klap op de vuurpijl de kraakheldere boodschap van onze minister-president: niet langer bezoek aan verpleeghuizen. Omdat we weten dat meneer van Swieten hoog op de wachtlijst van het verpleeghuis staat, heb ik intensief contact met mevrouw over de vraag: Wat als ze een plekje aanbieden in tijden van corona?

Het zijn pittige, intense gesprekken, want… wanneer zie ik hem dan weer terug? Wat als ik hem aan de poort moet afleveren niet meer levend terugzie? En, wat als ik hem ooit terugzie, maar hij mij niet meer herkent als zijn vrouw? Hartverscheurende dilemma’s.  Natuurlijk kijken we naar opties als beeldbellen, maar na dat geoefend te hebben, blijkt dat meneer dit niet begrijpt als communicatiemiddel maar als amusement op TV. Met als gevolg: na twee minuten is alle focus weg en is hij afgeleid.

En dan is daar dat telefoontje: “Ze hebben gebeld, Rianne.” Diep in haar hart weet ze dat de tijd rijp is, maar tegelijkertijd voelt het zo oneerlijk. Dapper stelt ze haar kinderen op de hoogte, pakt ze zijn spullen in, kijken ze de laatste avond thuis nog één keer samen naar hun favoriete televisieprogramma. De volgende ochtend gaat ze hem brengen. Ze mag zijn kamer nog wat opfleuren en dan moet ze gaan.

Ik krijg de koude rillingen als ik terug denk aan de vragen die we samen besproken hebben. Want opeens zijn ze de harde realiteit geworden. Wanneer ziet ze hem weer? Ziet ze hem überhaupt nog weer terug? En als ze hem dan nog ziet, herkent hij haar dan nog?

*Onze bloggers gaan met respect om met onze cliënten en zullen geen echte namen noemen of concreet herleidbare situaties beschrijven.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven regelmatig een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, anekdotes of ander interessant leesvoer. In verband met de coronacrisis plaatsen we op dit moment minder blogs dan anders.

Heb jij een zorgachtergrond en wil je, in deze tijd van het coronavirus, jouw steentje bijdragen? Meld je dan aan als 'extra held in de zorg', waarmee je je beschikbaar stelt om opgeroepen te worden als het écht nodig is. Kijk voor meer informatie op werkenbijleliezorggroep.nl/extraheld.