Terwijl ik de haren uit mijn gezicht probeer te wrijven, steekt er alweer een nieuwe windvlaag op. Ik trek mijn vest wat dichter aan en wrijf met mijn handen tegen elkaar. Het is aan 't begin van de avond en het wordt wat frisser. Aan de rand van het water kijk ik hoe de golven tegen de kant aan botsen en weer terug de zee in gesleurd worden. Een machtig gezicht, vind ik dat altijd. Hoe langer ik ernaar kijk, hoe fascinerender ik het vind. Soms zit ik zomaar een paar uur alleen aan de waterkant en probeer ik van de chaos in mijn hoofd een georganiseerde chaos te maken. Soms lukt het, soms ook niet. Meestal heb ik een papiertje mee en een pen, zodat ik dingen kan opschrijven. En vandaag is het weer zover. Ik zit er weer. Mijn gedachten zijn vandaag best wel geordend. En toch brengt het geruis van de zee mij rust en een gevoel van vrijheid. Iets waar iedereen denk ik wel naar snakt in deze tijd.
Storm
Ik moet ineens denken aan een aantal jaar geleden, toen ik ook aan de waterkant zat. Compleet in de war, onrustig en gebroken zat ik daar. Ik wist niet meer wat ik moest doen en het lukte me ook niet om mijn gedachten te ordenen. Ik had het gevoel van verdrinken. Ik kón niet meer. Mentaal was ik gebroken. Waar ik jarenlang mijn hoofd boven water wist te houden, lukte het me niet meer. Het kaarsje was gedoofd, ik had geen olie meer en was niet vooruit te branden. Verdrietig en wanhopig zat ik daar aan de waterkant. Fluisterend zei ik: ‘’Help! Alsjeblieft, help!’’ Het was het enige wat ik nog kon zeggen. Donkere wolken hingen boven mijn leven. De storm woedde verder. Er leek geen einde aan te komen. Hoelang houd ik dit nog vol? Donkere gedachten namen de overhand en ik wist: ik moet hulp zoeken, anders is het te laat. Maar tegelijkertijd vroeg ik me ook af of er iemand was die me nog zou kunnen helpen?
Tranen
Op internet had ik gelezen dat de eerste stap de huisarts zou zijn. Ik woonde nog niet lang in mijn huidige woonplaats en mijn huisarts had ik misschien twee keer gezien. Ik durfde niet. De stap was te groot. Maar wat dan wel? Ik voelde en merkte aan alles dat er iets moest gebeuren. Maar wat? Uiteindelijk besloot ik om samen met mijn man naar de huisarts te gaan. Daar zat ik dan op een houten bank in de wachtkamer van de huisarts. Mijn man zat naast me en hoewel hij grote handen heeft, wist ik ze bijna fijn te knijpen. En dan kwam het moment dat mijn naam geroepen werd. Elke stap richting de spreekkamer voelde zwaarder en zwaarder aan. Een jonge, vriendelijke man wees ons een plaats en vroeg waar hij ons mee kon helpen. Ik keek hem aan en ik brak. Tranen rolden over mijn wangen en het leek niet op te houden. De huisarts wachtte geduldig en toen ik redelijk bedaard was, merkte hij op dat dit vast op zou luchten nu het eruit was. En eigenlijk was dat ook zo. Met mijn hoofd letterlijk een stukje leger begon ik te vertellen. Een spraakwaterval die na 10 minuten pas stopte met de woorden: “met andere woorden: ik zie het leven gewoon niet meer zitten, ik wil dood...” Daar zaten we dan. Mijn man en ik, net 1,5 jaar getrouwd, met een hele jonge huisarts voor ons, die net een paar weken zijn eerste praktijk geopend had. Gaat dit nog goed komen?
Reis
Er volgde een goed en begripvol gesprek en uiteindelijk kreeg ik een verwijzing voor de GGZ. Vanaf die dag belde de huisarts mij elke dag, of ik kon bij hem langskomen om te vertellen hoe het ging. Helaas waren er bij de GGZ wachtlijsten van een aantal maanden en was het voor de huisarts teveel om mij maandenlang te monitoren. Tot ik van iemand de tip kreeg om Agathos hulpverlening in te schakelen als overbrugging. Ik had nog nooit van die mogelijkheid gehoord en heb uiteindelijk de stoute schoenen aangetrokken en met hen gebeld. In een stroomversnelling kwam ik binnen in de hulpverlening. Ik kreeg een IAH’er (Intensief ambulant hulpverlener) aangewezen en dat maakte dat ik het wachten wat beter kon verdragen. We stelden doelen op om aan te werken en meerdere keren per week kwam er een luisterend oor aan huis. Je moest eens weten hoe hulpverlenersschuw ik was... Het heeft weken geduurd voor we elkaar gevonden hadden. Maar wat ben ik blij dat we hebben doorgezet. De tussentijd ging met ups en downs. Er volgden crisisopnames en uiteindelijk was ik ook binnen bij de GGZ. Hoewel het in eerste instantie de bedoeling was om de hulpinstanties te overbruggen met Agathos, wilde ik niet stoppen met de hulpverlening. Het voelde fijn om thuis, in mijn eigen omgeving, gehoord te worden en geholpen te worden op meerdere vlakken. Dus we besloten om door te gaan in overleg met de GGZ. Langzaamaan ging het beter. We maakten stappen en voor ik het wist had ik een hele reis afgelegd. Een reis die ik zelf al zo vaak had willen beëindigen, maar die tóch door is gegaan. Een reis, met levenslessen, die je meestal maar één keer krijgt. Ik ben trots dat ik deze reis heb doorlopen en binnenkort start ik met een nieuwe reis. Een reis zonder Agathos, maar met een gevulde rugzak met levenswijsheden en een Reddingsboei.
Levenslessen
Vele keren zat ik daar, aan de oever van het water. Kijkend naar de golven, waarvan ik dan bedacht dat dat weleens mijn leven kon zijn. Een leven met hoge golven die maar bleven komen. Een leven waarin ik dagelijks dacht dat ik zou verdrinken, omdat ik doodmoe was om tegen de golven op te moeten boksen. En kijk me nu eens zitten aan het water! We zijn inmiddels vier jaar verder en ik zit er weer. Ik geniet van de zee, van de rust en van de magische golven die elke keer weer zeggen: “Weet je nog, toen je hier een aantal jaar geleden zat? Ik heb je nooit willen laten verdrinken, maar ik heb je willen overspoelen met hoop, geloof en liefde.”
En dat is gelukt! Ik zit er nog; dankbaar, blij en heel veel levenslessen rijker, die ik achteraf niet had willen missen.
Reddingsboei
En misschien zit jij - als lezer van mijn verhaal - nog in de fase dat je lijkt te verdrinken. Weet dan dat er altijd een Reddingsboei is en dat jouw tijd ook nog gaat komen. Ik hoop dat ik je heb kunnen inspireren en bemoedigen met mijn verhaal. Want ik ben ervan overtuigd dat wie je ook bent, wat je ook hebt gedaan of hebt meegemaakt en hoe je jezelf ook voelt: je bent waardevol en jouw reis gaat je op mooie plekken brengen. Je zult alleen eerst de hoge berg moeten beklimmen, voordat je het uitzicht krijgt.
Dit gastblog is uit het hart geschreven door een Zeeuws (import)meisje: Anneleen (25), in 2016 getrouwd met de liefde van haar leven en zij wonen samen in het bruisende Vlissingen. Ze houdt van schrijven, wandelen in de natuur, haar huisdieren en dikke wollen sokken. Ze is blij met de hulpverlening die ze kreeg van Agathos en schrijft op dit moment ook een blogreeks over mental health op haar Facebookpagina en Instagrampagina.
Zie jij het leven niet meer zitten? Praten (met je hulpverlener) kan opluchten.
Je kan ook 24/7 anoniem chatten via 113.nl of bellen met 113 of 0800-0113 (gratis)
Agathos is onderdeel van Lelie zorggroep. Benieuwd wat Agathos hulpverlening voor jou kan doen? Kijk dan op www.agathos-hulpverlening.nl.
Gastblog 
