Weet u, ik ben er zo één. Iemand met een etiketje, een sticker of hoe je het ook wilt noemen. Ik heb een diagnose. Autistisch dus.
Je hebt mij in vele soorten en maten. Dé autist bestaat dus niet. Trouwens, ik ben eigenlijk gewoon een mens, net als u en jij. Het liefst wil ik ook gewoon zijn. Normaal. Net als ieder ander. Ik vind het soms best lastig om te accepteren dat ik autisme heb. Inmiddels weet ik wel dat er geen ‘normale’ mensen bestaan. Dat iedereen wel iets heeft. Maar toch…
Het leven is soms best lastig, vind ik. Ik ben elke dag, elk moment bezig om de wereld te begrijpen. De wereld, en de mensen om mij heen… Zij begrijpen dingen die ik niet begrijp. En andersom weet ik veel van dingen die zij niet weten.
Ik heb vaak een goed geheugen. Dingen die ik vroeger op school geleerd heb, weet ik nu nog. Daar is mijn begeleidster minder goed in, heb ik gemerkt. Van onderwerpen die mij interesseren weet ik veel. Natuurkunde, geschiedenis, vogels, noem het maar op. Dus denk vooral niet dat ik dom ben. Dat zeg ik ook steeds tegen mezelf. En mijn begeleidster herhaalt het ook vaak. Zij vindt dat ik leuke grapjes maak, trouwens.
Sommigen denken dat mensen met autisme geen gevoel hebben. Dat misverstand wil ik gelijk maar uit de wereld helpen. Ik voel bijvoorbeeld goed aan of mensen het goed met mij bedoelen, of ze me accepteren, me willen begrijpen. Maar die ongeschreven regels van contact met anderen, vind ik erg lastig. Je kunt er vaak geen vaste regels bij bedenken. Want soms geef je iemand wel een hand als je binnenkomt en een andere keer hoeft dat niet. Soms kun je je verhaal vertellen en een andere keer komt het ineens niet uit. Dat maakt dat ik mij soms onzeker voel.
Mijn begeleiding helpt me om wat meer te begrijpen hoe het leven in elkaar zit en bespreekt met mij hoe ik met lastige situaties om kan gaan.
Misschien kunt u er ook wat mee. Of jij.
Hoe meer duidelijkheid ik heb, hoe fijner. Zoals in het boek ‘Geef me de vijf’ van Colette de Bruin geschreven staat. Dit zijn de vijf dingen de mij helpen om te vertellen als we samen zijn: Wat gaan we doen? Waar gaan we het doen? Wanneer? Met Wie? En Hoe?
Binnenkort heb ik een bruiloft. Een vriend van me gaat trouwen. Ik mag de hele dag mee. Leuk, zou je zeggen. Eerlijk gezegd zie ik er tegenop. Hoe moet ik mij gedragen? Hoe ziet de dag eruit? Wat moet ik aan? Met wie kan ik praten, en wat zeg ik dan? En wat doe ik als mijn hoofd vol zit? Met mijn begeleiding heb ik afgesproken dat we het twee weken van tevoren gaan bespreken. Daar gebruiken we dan ‘de vijf’ bij.
Als u mij echt wilt leren kennen, ziet u dat ik een gewoon mens ben, met dezelfde behoeften als u. Gewaardeerd worden, erbij horen, gehoord worden. Wil je mij daar bij helpen?
Ik beloof je, dan krijg je van mij een heleboel moois terug! Want ik ben eigenlijk best leuk…
Deze tekst is geschreven door Belia Verdouw, hulpverlener bij Agathos hulpverlening. Ze schreef dit blog namens een aantal van haar cliënten, die autisme hebben.
Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke woensdag iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.
Belia Verdouw 
Uw reactie