Omdat het januari is, waag ik het erop. Ik heb wat wensen voor 2020. Al weet ik niet of ze haalbaar zijn…
Wat zou het fijn zijn als er dit jaar geen wachtlijsten zijn in de GGZ. Dat iemand die hulp nodig heeft binnen een maand terecht kan voor een intake en behandeling.
Ik wens ook dat iedereen een warm en liefdevol netwerk om zich heen heeft dit jaar. Dat als er verdriet is, zorgen, lichamelijke of psychische problemen zijn, er mensen zijn om op terug te vallen.
Nu ik toch aan het wensen ben: ik zou willen dat het bestaan van Veilig Thuis niet meer nodig was. Omdat er geen verwaarlozing of mishandeling meer was en geen moeilijke echtscheidingen die teveel effect hebben op kinderen.
En wat zou het fijn zijn als gezinnen en volwassenen niet hoeven te worstelen om financieel rond te komen. Zodat ze de verwarming weer aan kunnen zetten als het koud is. De benodigde kleding kunnen kopen. Een nieuwe wasmachine kunnen betalen als die kapot is.
Helaas, we leven niet meer in het paradijs. En dat is soms schrijnend merkbaar. Er zullen mensen zijn die het nieuwe jaar met angst en beven tegemoet zien. Hoe zal het gaan met mijn gezondheid? Hoe moet het nu ik ouder word en steeds minder kan? Kunnen wij als gezin nog wel in ons huis blijven met al die schulden?
Toch geloof ik dat er nog wel dingen mogelijk zijn. Maar dan moeten we misschien even niet kijken naar de grote problemen, maar naar de kleine dingen.
Zoals laatst, toen ik aan een buurman vroeg of hij voor een oude man in zijn straat voortaan de containers aan de weg zou willen zetten. Ik was heel blij toen hij gelijk ‘ja’ zei. De oude man heeft nu een zorg minder. Door zijn vergeetachtigheid moet hij al zoveel onthouden.
Ik denk ook aan een actie van een bevriende organisatie, die spullen inzamelde voor gezinnen en mensen in de wijk die het moeilijk hebben. Er is veel ingezameld en wij mochten mee helpen uitdelen.
En wat fijn om te merken dat Chris dit jaar start zónder onze begeleiding. Hij heeft nu voldoende geleerd om met zijn beperking om te gaan. Op school gaat het goed en hij weet ook wat hij wil worden in de toekomst. Verder heeft hij mensen om zich heen die hem steunen en aanmoedigen om door te gaan, ook als het weer even moeilijk is.
Dit jaar zal de GGZ nog steeds nodig zijn. Ik hoop er op dat dingen beter geregeld gaan worden.
Veilig Thuis kan ook nog niet verdwijnen. Maar als er daardoor weer ouders in hun kracht kunnen gaan staan, is hun zorg en begeleiding niet voor niets geweest.
Onze collega’s van de financiële hulpverlening zullen weer mensen gaan begeleiden die hulp nodig hebben bij hun schulden.
En verder hoop ik vooral op veel kleine dingen: even een luisterend oor, even de container buiten zetten, of een keer zwaaien naar de buurvrouw die altijd binnen zit.
Doet u mee?
Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.
Word jij de collega van Belia? Kijk op werkenbijleliezorggroep.nl voor onze vacatures.
Belia Verdouw 
Uw reactie