Mijn spiegel

Op ons blog vertelt een medewerker elke week over zijn of haar ervaringen in de zorg of hulpverlening. Maar hoe is het nu voor cliënten? Deze week laten we een ervaringsdeskundige aan het woord. De schrijver heeft een bipolaire stoornis en PDD-NOS en is erg overgevoelig.

Ik lig als een blok beton in bed. De voordeurbel gaat!

'k Hijs mijzelf met grote moeite uit bed. Verstoord kijk ik met één oog door het spionnetje. Er staat een begeleidster voor de deur. Ze zegt: "Kom je een bakje koffie doen?" Dat is prettig wakker worden moet ik zeggen. Onder het genot van een geurig bakje koffie spreken we de dag door. Ze vraagt of ik goed heb geslapen. Tja, slapen doe ik wel… door de medicijnen. Ik word dan ook nooit wakker ´s nachts. Ik zeg tegen haar: “Mijn leven bestaat eigenlijk uit slapen en tegenvallers incasseren en verwerken.” Mijn begeleidster legt uit dat ik misschien beter de positieve dingen kan uitvergroten. Maar… mijn vergrootglas is kapot. Hij doet precies het tegenovergestelde…

Ik ga naar huis en onder het genot van een sigaret duurt het nog ruim een uur voordat mijn hersens mee gaan werken. 's Middags ga ik naar m'n werk. Dat gaat redelijk goed. Ik vraag wel heel vaak of het zo goed is. Dan baal ik van mijzelf. Tja, dat krijg je als je continu met een spiegel voor je neus loopt! En dat is heel vervelend! Dat zeg ik al jaren. Die spiegel heeft voornamelijk één stokpaardje. De spiegel zegt als het ware: “Wat doe jij nu verkeerd?” Ik kijk in de spiegel en ik zie mijzelf. Het is erg confronterend om tegen de beperkingen aan te lopen die ik eigenlijk helemaal niet wil!

 Je moet weten dat ik sinds mijn achttiende levensjaar bij de hulpverlening loop. Nu ben ik 32. En ja, dan wordt je bijna elk gesprek een spiegel voorgehouden. Dat resulteert er dus in dat ik nu elke dag met dat nare ding voor mijn neus door dit leven strompel. Want strompelen is het... De dagen zijn zó zwaar dat er geen doorkomen aan is... Waarom is mijn hoofd toch zo grillig? Ik kan geen peil trekken op wat mijn hoofd vandaag weer met mij gaat doen... Soms loopt het compleet uit de hand. Een voorbeeld. Ik ben namelijk een ster in mopperen. Tegen vrienden zeg ik: "Iemand zei tegen mij dat ik mij aanstel en meer moet gaan werken!" Die vrouw reageerde daarop en zei: "Dat vindt jij een beetje moeilijk, hé? Dat komt omdat je autistisch ben!" Het lag op het puntje van mijn tong om te zeggen dat ik niet autistisch ben! Ik heb autisme, dat is een wezenlijk verschil... Toch doe ik er het zwijgen toe. Wanneer ik thuis kom, barst de bom! Eigenlijk logisch, want ik ben nogal op m'n hart getrapt... Tegen de begeleiding geef ik eerst nog een heel andere reden op waarom ik boos ben. Dan eindelijk, na veel wol en verve, komt het hoge woord eruit. Zo gaat het nu altijd, waarom ben ik nu zo? Het is avond. Ik blijf nog lang in mijn stoel zitten en sluit de dag af voor mijzelf onder het genot van een sigaret. De hele dag met alle uitspraken, gedachten en ontmoetingen vliegen nog een keer aan mij voorbij. Met grote moeite stap ik in bed... Als het morgen maar niet wéér zo is...

* Herken jij jezelf of iemand anders in dit verhaal en ben je benieuwd naar de mogelijkheden die Agathos hulpverlening biedt? Bezoek dan onze website en neem contact met ons op.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook zal er regelmatig een gastblog geplaatst worden. Elke week iets nieuws te lezen op ons blog! Lees hier meer over onze vaste bloggers.