Ons opvoedavontuur
Ik was 24 jaar en zwanger van ons eerste kindje. Wat waren we blij! Ons huisje werd omgetoverd tot een fijn nestje, de commode lag vol schattige kleertjes en de kinderwagen stond met 30 weken al klaar. Ouders zijn, wij deden dat wel even. Ik had veel opgepast op kinderen en volgens mijn omgeving moest ik echt juf worden, want: ”Je bent zo goed met kinderen!”. Vol zelfvertrouwen ging ik samen met mijn man dit avontuur tegemoet.
#genieten
Op een herfstdag bij volle maan werd ze geboren in het ziekenhuis. De meest bijzondere dag van ons leven. Met een Maxi-Cosi vol geluk reden we naar ons appartement. Hier begon ons opvoedavontuur. Hoe moeilijk kon het zijn? Gewoon consequent zijn, de drie R-en en ohja…ik ging vooral niet zo’n moeke worden die alleen nog met dr kind bezig is. Gewoon lekker de stad in, koffietjes doen, weekendjes weg en op vakantie naar onze droomplekken. Dat romantische plaatje viel langzaam in duigen. De eerste maanden voelden vooral als overleven. Mijn dochtertje bleek erg gevoelig voor haar omgeving en zo klein als ze was, had ze een hele sterke wil. Ik gaf alles wat ik had en deed mijn uiterste best om mijn dochtertje te geven wat ze nodig had. Maar wat had ze eigenlijk nodig? Vanuit mijn omgeving kreeg ik goedbedoelde tips, maar die hielpen weinig en ik voelde me vooral alleen. Ik miste herkenning en dat maakte me onzeker. En dan ook nog Instagram. Instagram stond vol blije mama’s op pad met hun baby’s en #genieten en #tothemoonandback. Genieten? Tothemoonandback? Achter het behang en back paste meer bij mijn gevoel. Waarom kon ik niet gewoon #genieten? Lag het aan mij? Ik was vast niet gemaakt voor het moederschap.
Het knopje
Mijn dochter groeide op tot een prachtige, vrolijke, enthousiaste en lieve meid met die gevoeligheid en enorm sterke wil. Dit zorgde voor veel strijd en gezellige maaltijden met haar broertje en zusje waren zeldzaam. Als vader en moeder waren we soms zo moe en radeloos. We zochten we nog steeds naar ‘het knopje’. Waarom ging het soms wel goed en waarom vervolgens weer weken niet?
Eenzaam
Hoe moeilijker het ging, des te eenzamer ik me voelde. Ondanks lieve vriendinnen die geduldig naar mijn verhalen luisterden verlangde ik ook zo naar herkenning van iemand die hetzelfde ervoer rondom opvoeding. Ik googelde naar ervaringsverhalen en deelde voorzichtig mijn ervaringen via Instagram zonder mijn dochter tekort te doen. Ik merkte dat mijn berichtjes herkenning opleverden. Ik ontving berichtjes dat ze blij waren dat ik mijn ervaringen deelde tussen alle #genieten berichten. Zij waren niet alleen én ik was niet alleen. De herkenning onderling verzachte het verdriet of de moeite na strijd. Het gaf me opluchting en dat hielp om weer door te gaan, om de volgende dag weer opnieuw lief te hebben.
Hulp
Toen Corona begon en de scholen dicht gingen werd het zo moeilijk dat we na jaren twijfelen de knoop doorhakten en professionele hulp zochten. We dachten: “Als onze dochter nu deze therapie doet, leert ze beter voelen en woorden geven aan haar gevoelens en gaat het hopelijk snel beter thuis.” Niets was minder waar, de therapie hielp juist ons als ouders háár beter te begrijpen. Wij moesten aan de bak! We kregen tips, begeleiding en leerden steeds beter wat ons kind nodig had. Een van de eerste lessen die ik voor mezelf leerde was: "Als het met je kind niet goed gaat ben je als ouder aan zet". De bal lag bij mij, bij ons. Het was fijn dat een professional naar ons luisterde en ons vanuit haar ervaring herkenning kon geven en ons verder kon helpen. Door het beter begrijpen van onze dochter en daarop acteren in de opvoeding ging het langzaam beter en was er minder strijd in ons huis. Onze dochter kon haar mooie zelf blijven en wij leerden haar beter begeleiden.
"Jouw openheid nodigt uit om zelf ook open te zijn.”
De openheid en herkenning van andere moeders waren lichtpuntjes voor mij tijdens moeilijke dagen. En door het delen van mijn eigen moeiten én lessen in de opvoeding van mijn k(p)rachtige dochter bracht ik weer herkenning bij andere moeders (en wellicht vaders). Iemand zei laatst: "Jouw openheid nodigt uit om zelf ook open te zijn.” Daarom roep ik je op om niet alleen alle mooie kanten van het opvoeden te delen op sociale media, in je vriendengroep of op het schoolplein. Deel naast al het mooie, grappige en fijne van het ouderschap ook de lastige dingen om de pijn of moeite van een ander te verzachtten en zo elkaar te helpen in het opvoedavontuur dat niet altijd gaat zoals vooraf bedacht.
Dit gastblog is geschreven door een oud-cliënt van Agathos ambulante hulpverlening in het kader van de week van de opvoeding 2023 met het thema 'Samen delen Samen weten'.
Gastblog 
